Facebook

sobota, 27 grudnia 2014

rodzinnie

Był raz sobie chłopiec blond włosy
który niezbyt lubił kokosy.
Spytany "Czemu?"
mówił, że jemu
nie podobają się kokosa włosy.

















piątek, 19 grudnia 2014

Kuba 4 miesiące

Czteromiesięczny Jakub jest nadal najwspanialszym niemowlęciem pod słońcem. Śmieje się, piszczy z radości i guga. Lubi obserwować świat z różnych perspektyw położeniowych. Łapie w ręce grzechotki i maskotki. Z obserwacji wynika, że jest typem spokojnym lubiącym czasem posiedzieć w samotności. 
Spacerowanie z Nim to czysta przyjemność, leży w wózku i obserwuje albo śpi. Co jest niesamowicie pomocne przy posiadaniu dwójki dzieci. Całkowicie ograniczył spożywanie pokarmu do jednej strony mleczarni dzięki czemu Jego Matka może nosić jedynie luźne ubrania bo inaczej czuje się... nieswojo z wiadomo jakiego powodu. Nauka przemieszczanie się jest w fazie rozkminy (wniosek wysnuty na podstawie mimiki obiektu obserwacyjnego) "jak to zrobić żeby przesunąć się do przodu, o wiem... podniosę pupę, może się uda".

A klikając TU można posłuchać najwspanialszego niemowlęcego śmiechu na świecie (oczywiście).






sobota, 13 grudnia 2014

Triangles

Nie tak dawno temu zamieszkały z nami żółto miętowe trójkąciki. Są bardzo ciepłe, miękkie i miłe w dotyku. Jest ich sporo w związku z czym dostarczają nam wiele radości i potrafią urozmaicić dzień. Każdy trójkąt lubi robić coś innego, dlatego, żeby wszystkie uszczęśliwić Mi robi co w Jego mocy aby żaden z nich nie czuł się pominięty.

Niektóre uwielbiają spacery. Codziennie chociaż na chwilę bez względu na pogodę lubią wyrwać się z tych czterech ścian, przewietrzyć, kupić bułkę słodką w ulubionej piekarni i witać z każdą napotkaną osobą. 
Kilka z nich ma wyjątkową umiejętność - wszędobylstwo. Są w stanie dostać się dosłownie wszędzie. Dlatego taki plac zabaw, najlepiej bez kamyczków żeby nic do butów nie wlatywało jest prawie każdorazowo celem wyprawy spacerowej. Drabinki, huśtawki, tory przeszkód, po prostu raj dla trójkącików! Ale, ale... z siedzenia w domu również potrafią zrobić rozrywkę. Wtedy piłki latają po ścianach, zabawki walają się po podłodze, czasem to nawet zdarza się że trójkąty jak tajfun zmiatają wszystko co się nawinie na środek pokoju. 
Bywa też tak, zazwyczaj gdy dzień jakiś gorszy się przytrafi, że w ramach manifestu, gdy nie wiedzą co ze sobą zrobić lub gdy je coś rozzłości rzucają się na ziemię. Takie rzuty to mają moc, wykonają ich kilka i zmartwienia znikają w mig.
A po każdym przepełnionym wyzwaniami i niezwykłymi przygodami dniu zasypiają w minut pięć w swoim łóżeczku. I nie obudzi je nic, choćby nie wiem co, ani wiertara, ani śmieciara, ani trzaskanie naczyniami czy płacz niemowlęcia. I trochę im tego zazdroszczę.











A trójkąciki to:

czwartek, 11 grudnia 2014

zmiany

Każdy z nas ma potrzebę zrozumienia. Każdy pragnie aby go wysłuchano, ale tak w pełni, a nie tak od niechcenia. Żeby słowa i zawarte w nich uczucia wlatywały do uszu rozmówcy i tam już zostawały, chociaż na chwilę.

Wszyscy pędzą gdzieś, biegną za czymś, próbując sprostać wymaganiom. Jak zaprogramowane od najmłodszych lat roboty, które od świtu do nocy  muszą robić to co nakazano. Pracowanie wypełnia całe ich życie. Nie mają czasu dla siebie nawzajem, albo po każdym dniu nie mają już sił na przebywanie ze sobą. Może siedzą na jednej kanapie i nawet rozmawiają, ale w rzeczywistości oddziela ich wielka ściana.

 "Words are windows or they're walls"
/Ruth Bebermeyer/

Chciałabym rozmawiając z ludźmi móc chociaż dokończyć odpowiadać na pytanie które zadali mi kilka sekund temu. Niestety nie zawsze jest mi dane wypowiedzieć pół zdania zanim rozmówca zacznie opowiadać o swoich sprawach, w związku z czym spodziewając się takiej sytuacji odpowiadam w miarę możliwości dwoma słowami, żeby zdążyć. 
Chciałabym być wysłuchana, zrozumiana, nie oceniana z góry i traktowana na poważnie, chciałabym także umieć wysłuchać, zrozumieć, nie oceniać i traktować każdego rozmówcę równoważnie z szacunkiem który mu się należy. W pełni uczestniczyć w rozmowie, nie myśląc o tym, że czas płynie i tyle jest jeszcze do zrobienia. 


Empatia to wyjątkowa umiejętność.To ona pozwala porozumiewać się w języku serca. O ile byłoby łatwiej gdyby dało się ją kupić.
Gdyby tak zebrać całą jaka tylko gdziekolwiek jest, wrzucić do worka i zważyć może osiągnęłaby kilkadziesiąt kilogramów. Nie wiem czy czasy w których żyjemy doprowadzają do zanikania empatii, czy wręcz przeciwnie, może po wielu latach dopiero teraz właśnie na nowo się w nas odradza. Być może naiwnie, ale wierzę że zaczynając zmiany od siebie doprowadzimy do tego, że  nasze dzieci pozwolą jej rozkwitnąć w pełni.







niedziela, 7 grudnia 2014

taniec

Tak krótko i filmowo.

Przeglądając pamiątki rodziny Be znalazłam to:


Roczny Mi i przysięgam uwierzyć nie mogę , że ten czas tak pędzi, a ja jestem mamą dwójki!
(ze śmiechu umarłam oczywiście podczas oglądania)

Przyznać trzeba, że Syn starszy rozwinął się tanecznie wprost proporcjonalnie można powiedzieć do bałaganu w pokoju:



środa, 3 grudnia 2014

grudzień

Grudzień. Czas oczekiwania na te kilka świątecznych dni. Czasu dla siebie nawzajem, dla rodziny. Czasu przepełnionego miłością i szczęściem. 
Gdybym miała opisać jak wygląda to uczucie które pragnę mieć w sercu powiedziałabym, że ma ono w sobie delikatność cumulus humilis, piękno jesiennego lasu we mgle oraz szczyptę tego rozczulenia i spokoju, które daje widok śpiącego dziecka. A pachnie ono cukrem waniliowym, którego aromat unosi się w mieszkaniu zawsze gdy pieczemy naszą ulubiona szarlotkę. 
Bo nie prezenty, nie miliony potraw przygotowywanych w pocie czoła z duszkiem siedzącym na ramieniu i szepczącym do ucha "nie zdążysz!", nie to jest najważniejsze. Najważniejsi są ludzie którzy mnie otaczają i to co nas ze sobą łączy. I może własnie nie chodzi tylko o te kilka świątecznych dni, żeby one były takie idealne, ale żeby dzisiaj, jutro, przez cały grudzień, styczeń, luty... każdego dnia przez cały rok kochać i dawać siebie najbliższym, ale także brać od nich tę miłość i korzystać z tego że są tu i teraz. Bo to właśnie jest w życiu najważniejsze. Takie banalne "kochać i być kochanym", tylko to może dać prawdziwe szczęście.




spodnie - kura -d  <3 / rogata czapa - BPM <3

wtorek, 18 listopada 2014

Kuba - 3 miesiąc

 Trzy miesięczny Jakub to fajowy chłopak. Dużo się śmieje i guga radośnie gdy tylko zobaczy kogoś w pobliżu. Od czasu do czasu lubi poleżeć na brzuchu przez kilkanaście minut, starając się utrzymać ciężką głowę w górze. Nieraz nawet starszy brat mu w ćwiczeniach towarzyszy. Jest spokojny i póki co godzi się na wszystkie Nasze pomysły bez zająknięcia. Ma już swój rytm: spanie, jedzenie, rożne aktywności, spanie, jedzenie i tak dalej...
Uwielbia kąpiele i spacery wózkowe (podczas których śpi mu się zdecydowanie najlepiej). Jest fanem ssania, jak nie Jego własna dłoń to smoczek. Nadal nigdy nie zasypia przy piersi, ale raczej nie ma problemu z zasypianiem samodzielnym w łóżeczku (w ciągu dnia). Jest bardzo towarzyski. Lubi miziać Tatę po brodzie i jak wczoraj zaobserwowałam odziedziczył po tym brodaczu swe piękne oczęta. A poliki mu wiszą tak słodko, że najchętniej bym go schrupała.









środa, 12 listopada 2014

Przewidywanie


Rodzic jest w stanie wytrzymać bardzo wiele: niespanie przez kilka lat z rzędu, podgryzanie, szczypanie i tym podobne przyjemne chwile. A wszystko to dla tych cudownych małych stworzeń które do życia powołał.
Jak wiadomo dzieci rodzą się bez instrukcji obsługi, dlatego każdy radzi sobie jak może.. Przewidywanie to umiejętność która przyda się od pierwszych dni posiadania małego człowieka. Dzięki niemu jesteśmy w stanie zapobiec przeróżnym nieszczęściom, ale także nieraz zmusza nas ono do wykonywania czynności z których nie jesteśmy do końca dumni. A wszystko po to żeby uniknąć bijącego po uszach pisku i wrzasku naszej pociechy, żeby zachować względny spokój w ciągu dnia.

A oto trzy przykłady rzeczy które przeciętny rodzic za pomocą umiejętności przewidywania może zrobić:

• Zabieramy dzieciaczki na spacer. Wspaniała zabawa trwa w najlepsze już kolejną godzinę ale dobrze byłoby już wrócić do domu, w końcu obiad sam się nie zrobi. 
Przewidujemy że poinformowanie pociechy spowoduje wybuch wulkanu łez dlatego czekamy jeszcze chwilę i w odpowiednim momencie gdy np. kolega z placu zabaw wyciąga soczek, chrupki czy lizaka a naszemu malcowi na ten widok świecą się oczy, pytamy jak gdyby nigdy nic czy ma na to ochotę, odpowiedź twierdząca daje nadzieję, że się uda. I w ten sposób, delikatnie przekupując malucha możemy spokojnie z uśmiechem na ustach wrócić do domu.

• Nasz malec najchętniej towarzyszyłby nam w każdej czynności którą wykonujemy, my natomiast nie zawsze mamy na to ochotę. Dajmy na to, że masz pilną potrzebę fizjologiczną. Bawiąc się z dzieckiem informujesz je w jakim celu się oddalasz. Ono pędzi za Tobą, Ty wiesz że tym razem musisz na osobności. Przewidujesz że zamknięcie dziecku drzwi przed nosem zakłóci spokój dnia, a spazmów pod drzwiami ochoty słuchać nie masz. Decydujesz się odczekać, może dziecko zapomni. Ale szanse są nikłe. One nie zapominają! Dlatego dla odwrócenia uwagi na przykład włączasz bajkę, przez chwilę oglądacie razem, następnie widząc że dziecko na Ciebie nie patrzy oddalasz się niezauważony i w spokoju spełniasz potrzebę.  Odwrócenie uwagi pomaga także w sytuacjach gdy dziecko wie, że rodzic ma wyjść z domu ale ciężko przeżywa pożegnania przy drzwiach.

• Dzwoni telefon, a my wiemy, że nasze maleństwo ma niezwykle ważne informacje do przekazania każdemu dzwoniącemu. Dlatego mając do wyboru nie odbierać i mieć spokój lub odebrać i być świadkiem eksplozji Etny wybieramy opcję pierwszą.
Czasem zdarza się jednak, że gdy na telefonie widnieje nazwisko kogoś nam bliskiego a my mamy nieodpartą ochotę na rozmowę, odbieramy telefon, klikamy opcję głośnik i dajemy do ręki dziecku po czym biegamy za nim po całym domu w celu chociaż chwilowej rozmowy z kimś w przybliżonym wieku do naszego.







Bartek natomiast jest mistrzem ukojenia bólu egzystencjalnego Naszego syna zawsze i wszędzie. Więc jeżeli umiejętność przewidywania zawiedzie, bądź  nasze sztuczki zawiodą, dobrze jest mieć przy sobie takiego Tatę.

sobota, 8 listopada 2014

Rodzicielskie role

Nie ma rodzica mniej ważnego, są natomiast różne etapy w życiu dziecka kiedy danego rodzica bardziej potrzebuje.
Matka nosi dziecię pod sercem od pierwszych chwil jego istnienia, a po narodzinach to ona zazwyczaj urlopuje się macierzyńsko pogłębiając więź z nowym człowiekiem, od samego początku przeważnie intuicyjnie wiedząc co robić.
Tata jest w zgoła innej sytuacji. Towarzyszy matce od samego poczęcia jednak, bez tych wszystkich hormonalnych wspomagaczy, dopiero po pojawieniu się dziecka na świecie zaczyna zdawać sobie sprawę z tego co się wydarzyło. Budowanie więzi z pewnością jest w takiej sytuacji trudniejsze. 

Noworodek nie mówi tylko drze się wniebogłosy, a rodzic zgaduje o co może chodzić. Matka wyciąga pierś i sprawa zazwyczaj jest załatwiona w sekund kilka, a Tata... co jak co ale tej piersi mlecznej sprawić sobie nie może (?), więc zagubiony, wystraszony oddaje pociechę swej kobiecie. Ale mijają dni, miesiące, a Oni: dziecko i Ojciec zaczynają być sobie coraz bardziej bliscy. 
Zapewne w rożnych domach różnie rozkłada się czasowo, ale tak jak rola mamy od samego początku naturalnie staje się dla dziecka priorytetem tak rola taty wzrasta wprost proporcjonalnie do wieku dziecka. 
Jestem pewna, że ogromny wpływ na to ma ilość czasu jaką dziecko spędza z każdym rodzicem oraz to czy każdy z nich w danym momencie rozwoju może spełniać wszystkie Jego potrzeby. 

Posiadając w domu dwójkę dzieci widzę te różnice bardzo wyraźnie. 
Miłosz przez około 18 miesięcy żywił się tylko i wyłącznie mlekiem matczynym przez co byłam z nim właściwie non stop. Moje zajście w ciążę naturalnie, stopniowo laktację wyciszało przez co chłopina był zmuszony zainteresować się "dorosłym" jedzeniem. To był pierwszy krok do zmniejszenia naszej wzajemnej zależności od siebie. Od tego momentu stopniowo następowała zmiana w relacjach Syna z Tatą. Wyraźnie tę zmianę zauważyłam po tygodniowym pobycie w szpitalu po urodzeniu Kuby.  To było nasze pierwsze rozstanie, pierwsze noce bez siebie, bez karmienia, ubierania, zmieniania pieluchy, wspólnego spacerowania, zabaw i usypiania. Tydzień bez Mamy, ale tydzień z Tatą. 
Już nie tylko ja miałam wyłączność do wykonywania pewnych czynności. Ba! W tym momencie gdy pojawia się Tata tylko On ma przyzwolenie na pewne rzeczy. 
Teraz czuję, że nasze role dla Miłosza są w pełni równoważne ale wiem też i mam przeczucie że rola Taty będzie się na swój sposób stopniowo zwiększała.
I nie chodzi mi o to że ktoś tu jest ważniejszy. Tworzymy rodzicielski zespół w którym każdy zajmuje swoje miejsce. Ale tak jak w muzyce są momenty w których równoważnie gramy razem, a także takie kiedy każdy z nas ma swoje solo.






Miłosz: czapka z pomponem, czapka pomarańczowa, kolorowe pantalonki/Pan Pantaloni


piątek, 24 października 2014

Kuba - 2 miesiąc

Kuba i Jego drugi miesiąc:

Jakub i Jego zamiłowania zmieniają się jak w kalejdoskopie. Przez ten miesiąc dał Matce wyraźnie do zrozumienia, że bar mleczny służy tylko i wyłącznie do spożywania pokarmu. Zasypianie przy nim absolutnie nie wchodzi w grę, ani w dzień, ani w nocy. Apropos zasypiania. Syn Nasz Młodszy uznaje dwie jego możliwości: Rodzicielskie ramiona (przy pobudkach nocnych tylko ta opcja wchodzi w grę) lub samodzielnie w swoim łóżeczku posiadając dwa atrybuty (co jest dla nas absolutna nowością gdyż Miłosz był fanatykiem piersiowym): smoczek oraz pielucha tetrowa. Tak, przyznać muszę, że opcja z atrybutami zaskoczyła ale równocześnie uradowała nas ogromnie!

Pogłoski o przyszłości wokalnej Jakuba można zdementować, gdyż po odstawieniu przez Rodzicielkę nabiału zaprzestał wykonywanie ćwiczeń, jednakże ilość decybeli dochodząca do Naszych uszu nie uległa zmianie, a dba o to każdego dnia Syn Starszy.

Tak jak przewidywaliśmy, Kuba podobnie jak Jego brat w tym samym wieku, nabiera masy błyskawicznie. Na chwilę obecną waga pokazuje 6 kg 300 g. 

Chustujemy się z powodzeniem. Jest to niesamowicie przyjemne dla mnie, sądzę że dla Kuby również, ponieważ zamotany zasypia w chwil kilka i śpi zazwyczaj do momentu wyciągnięcia z chusty. Daje nam to wiele dodatkowych możliwości, takich jak wyjście na wernisaż, koncert czy przejażdżkę pks-em. Kuba jak na światowca przystało uczestniczy w różnych wydarzeniach kulturalnych, a ja mam przemiłe towarzystwo zawsze przy sobie.

Kilka rzeczy które Jakub lubi:

  • mruczenie do ucha
  • głaskanie po główce, pleckach lub pupie
  • bujanie się
  • kąpiel
  • uśmiechanie się
  • guganie do wszystkich napotkanych osób lub narysowanych na pościeli zwierząt
  • spacerowanie w wózku oraz chuście

Gdy patrzę na Kubę czuję ogromny spokój, wszystkie niepotrzebne myśli uciekają, zostają tylko te dobre. Staram się czerpać jak najwięcej z każdej Naszej wspólnej chwili.














Niemowlęta mają w sobie jakąś niezwykłą moc, pozytywną energię, która przynajmniej mnie pozwala się odprężyć i poczuć tylko to co jest tu i teraz.