Brzuch rośnie, a cierpliwość jakby się kurczy. Płaczliwa się zrobiłam ogromnie, a na domiar złego z równowagi potrafi mnie wyprowadzić standardowe rozwalenie przez Mi wszystkich zabawek po pokoju. Potem siedzę i płaczę jeszcze bardziej bo nakrzyczałam, a przecież miałam zachować spokój... bo nic się nie stało, a On widząc to przychodzi i mówi "Mama, punta" i wiem, że jest mu jeszcze bardziej przykro i nie czuje się bezpieczny... przeze mnie.
Potem jeszcze przychodzą te myśli, że jak przy jednym mam czasem dosyć i tak bardzo jestem z siebie niezadowolona, sama siebie zawodzę to czy dam radę z dwoma być lepsza?
Mogłabym winę przypisać hormonom, ale to jakby pójść na łatwiznę, bo to ja powinnam coś ze sobą zrobić... tylko czemu czuję, że sił mi brakuje..
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz